एक अनन्त यात्रा : त्रिविशा निरौला (कविता )

१३ पुष २०८१, शनिबार

कपन अनलाइन
काठमाडौं, पुस १३।
एउटा पुस्तकालय छ, मेरो मन ।
हरफहरूको अथाह सागर, शब्दहरूको जङ्गल ।
तिमी मेरो मनको सबैभन्दा मनपर्ने किताब ।
जसलाई पटक–पटक पढ्दा पनि नयाँ अर्थ निस्कन्छ ।

तिम्रो यादमा बसेर, खाली कागजमा कलम चलाउँछु ।
शब्दहरूको सङ्कलन गर्छु, तिम्रो अनुहार चित्रण गर्न ।
तर, शब्दहरू अपर्याप्त लाग्छन्, भावनाहरू असीमित छन् ।

घडीको टिकटिकमा समय बितिरहेछ,
तर, मेरो मन तिम्रै पन्नामा अड्किएको छ ।
झ्यालबाट बाहिर हेर्छु, संसार त्यतिकै छ,
तर, मेरो संसार तिम्रो अनुपस्थितिले रित्तो छ ।

सपनाको संसारमा हामी भेटिन्छौँ,
तिम्रो हात समातेर हिँड्छौँ ।
तर, बिहानको किरणले सपना भत्किन्छ,
र म फेरि एक्लै बस्छु, तिम्रो यादमा ।

समुद्रको किनारामा बसेर, तिम्रो नाम बोलाउँछु ।
ताराहरूले मेरो आँसु पुछिदिन्छन् जस्तो लाग्छ ।
चन्द्रमाले मेरो एक्लोपनलाई साक्षी दिन्छ ।
बादलले मेरो मनको आँधीबेहरीलाई छोप्छन् ।

रेलको स्टेशनमा उभिएर, तिम्रो आगमनको पर्खाइमा बस्छु ।
यात्रा लामो छ, गन्तव्य अनिश्चित छ ।
तर, मलाई विश्वास छ, एक दिन हामी पुनर्मिलन हुनेछौँ ।

बगैँचामा फूलहरू फुल्छन्, पुतलीहरू नाच्छन् ।
तर, मेरो मनमा तिम्रो अनुपस्थितिको खालीपन छ ।
वर्षाको धारामा मेरा आँसु मिसिन्छन्,
इन्द्रधनुषले मेरो मनलाई झुक्याउन खोज्छ ।

मरुभूमिमा भौँतारिन्छु, ओएसिसको खोजीमा ।
पहाडको चुचुरोमा उक्लिन्छु, आकाश छुनको प्रयासमा ।
नदीको बहावमा बग्छु, तालको शान्ततामा डुब्छु ।
तर, तिमी बिना सबै कुरा निरर्थक लाग्छ ।

जङ्गलको बाटोमा हिँड्छु, पातहरूको खररमा तिम्रो स्वर सुन्छु ।
घरको कोठामा बसेर, बत्तीको उज्यालोमा तिम्रो छायाँ खोज्छु ।
आँसुले मेरो गाला भिज्छ, मुस्कानले मेरो ओठ सुख्छ ।

चियाको कपमा तिम्रो अनुहार देख्छु, चियाको धुवाँमा तिम्रो सास ।
संगीतको धुनमा तिम्रो नाम सुन्छु, नोटहरूमा तिम्रो हृदयको धडकन ।
शब्दकोषमा तिम्रो अर्थ खोज्छु, कविता संग्रहमा तिम्रो कथा ।
कलाकृतिमा तिम्रो अनुहार देख्छु, चित्रकलामा तिम्रो आत्मा ।

मूर्तिमा तिम्रो शरीर छुन्छु, संग्रहालयमा तिम्रो समय ।
रंगहरूको संसारमा हराउँछु, आकारहरूमा तिमीलाई खोज्छु ।
ध्वनिहरूको समुद्रमा डुब्छु, अनुभूतिहरूको आकाशमा उड्छु ।
समयको चक्रमा फसिन्छु, अनन्तताको खोजीमा हिँड्छु ।

तर, तिमी बिना सबै कुरा अधुरो छ ।

फूल्न सकेनन् विश्वासका फूलहरू
आत्मा ओइलाए पछि
भावनाहरू फाटे पछि
कोपिलामै कतै खुम्ले किराले घर बनाए पछि
फूल्न सकेनन् फूलहरू
पक्रन सकेनन विश्वासका कोपिलाहरू ।
यो मनका घर र आंगनहरूमा
गांउ बस्ती र शहरहरूमा
सजाउंदै सुन्दर पानाहरू
भर्दै रमाइला अक्षरहरू ले
कतै यतैको इतिहासमा
फूल्न सकेनन् फूलहरू
पक्रन सकेनन् विश्वासका कोपिला हरू ।
फूल्ने चेष्टा त गरेथे फूलहरूले
रहरहरूलाई समेटेर
सजाउन खोजेथे इतिहासको पानामा
मनको करेशा र बगैंचामा
तर निर्दयी हुरीले
विरूवा को मुन्टै चुडिदिएछ
अविश्वासको खडेरीले
विरूवा लाई ओइलाई दिएछ
त्यसैले फूलहरू फूलेनन्
पक्रन सकेनन् विश्वासका कोपिला हरू ।
फूल्छन फूलहरू संग्लो मनको बगैंचामा मात्र
फक्रन्छन् विश्वासका कोपिला हरू
इमान्दारिताको मुनाबाट
स्वाधिन र खूल्ला बगैंचामा फुलहरू रमाउने गर्दछन् ।
यहां त बगैंचाको माली
निष्ठामा पराजित भएको छ
इमान्दारितामा उस्को हेर्नै नसक्ने गरी किरा परेको छ
धेरै थोरै कथाहरू रचेर
जित र हारका कहानी हरू कोट्याएर
माली बलौटो मात्र केलाई रहेछ
त्यसैले बगैंचा मरूभूमि बन्दैछ ।
थाह छैन कि उसलाई
हुर्कन सक्दैनन फूलहरू बालुवामा
रसिलो माटो र पानी बिना
फूल्न सक्दैनन् विरूवा हरू धरतीमा
त्यसैले भनेको हो फूलाउने फूलहरू
पक्राउन विश्वासका कोपिला हरू
इमान्दारिताका फोहरा हरूले सिंचन् गर्नु पर्छ
जरामा विवेकी मल हाल्न सक्नु पर्छ
झारपात हरूलाई
सत्यताको औजारहरू ले गोडमेल गर्नु पर्छ
विना छलछाम, बिना कपट
लगाउ बगैंचा
हाल सत्यताको मल बगैंचा भरी
तव त हुर्कने छन विरूवा हरू
झांगिनेछन् बोटहरू
धरती ढाक्ने गरी
फक्रनेछन विश्वासका कोपिला हरू।
तर यहां त, अहिले बगैंचाको इतिवृत्ति
जय विजयका डोबहरू
विषालु औजारबाट खन्न सुरू भएका छन्
बगैंचा भित्रको वर्तमान कथा नै
धमिलो अक्षरले लेखिएका छन्
वेइमान मालीहरूले
विरुवामा विष हाल्न थालेका छन्
त्यसैले त यस बगैंचामा
फूल्न सकेनन् फूलहरू
पक्रन सकेनन् विश्वासका कोपिलाहरू ।