“नलेखिएको सम्बन्ध” उपन्यास भाग २

ढोका ढकढकाए………
” भाउजु……भाउजु ढोका खोल्नुस न ।”
ढोका खोल्दा नखोल्दै दाईको आवाज सुने भित्रबाट ।
किन कराईराको साले घरको बोझ, यतिकै घुमेर खा; भन्दै ढोका खोल्नु भयो ।
म केही नबोली सरासर माथी कोठा उक्ले । आमाको कोठा नेर गएर बसे ।
सुक सुक गर्दै सिरकले मुख छोप्दै आमा रुदै हुनुहुदो रैछ ।
के भयो आमा ? मैले सोधे ।
केई भाको छैन बाबु, जा माथी गएर खाना खाउ अनि अलिकती मलाई पनि लेराउ; आमाले भन्नु भयो ।
हुन्छ आमा, अनि सांचि माईली दीदीले तपाईको लागी पाउरोटी पठाईदिनु भाको छ लिनुस । माईली दिदी भन्दै हुनुहुन्ठ्यो… तपाईलाई धेरै सम्झेको छ भनिदिनु भनेर भन्नुभा छ ।
ल म भान्छा गए है आमा ।
****************
आमा खाना; मैले आमाको सिरक अलि सार्दै बसे म पनि आमासँगै ।
हुन्छ बाबु एता राख्देउ ऐले खाउला अनि तिमिले खायौ ? आमाले सोद्ध्नु भयो ।
नाई खान मन छैन, भोक पनि छैन, अनि आमा औषधी लिनु भयो हजुरले ? मैले सोधे ।
छैन एकछिनमा खान्छु भन्दै खाना भए तिर हेर्दै निहुरिनु भयो आमा ।
औषधी पनि भोली सम्मलाई मात्र रैछ आमा है, भोली बेलुका मेडिकल जानुपर्ला । ल आमा औषधी र खाना समयमै खाएर सुत्नूस है, म गए पनि सुत्न फेरी भोली बिहान मेला जानु छ भैरे काका को ; मैले भने ।
हुन्छ बाबु जाउ; आमाले लामो सुस्केरा लिदै सास फेर्नु भयो ।
भर्याँगबाट तल झर्नै लाग्दा पल्लो कोठाबाट भतिजले बोलाउदै………
” अंकल……अंकल…”
हजुर बाबु; भतिज तिर केन्द्रित भएर बोले
गुड नाईट अंकल; भित्रबाट भतिजको बोली सुने ।
गुड नाईट बाबु……
एक्कासी भाउजु कराउनु भयो ।
कसैको नभाको अंकल भतिज खुरुक्क चुप लागेर सुत । भनेर भतिजलाई गालिगरेको सुने ।
तेस पछि भतिजको आवाज सुनिन सायद भाउजुको डर ले होला ।म चुप लागेर छिडी आफ्नै कोठा ओर्ले । बाहिर पानी परिरहेको रोक्ने नामै लिईराको थिएन । कोठा को साईडमा रहेको सानो झ्यालबाट चिसो हावा सिरिर…सिरिर… आएर झन चिसो लाग्यो मलाई । हतारमा तन्ना लिएर झ्यालमा ताँन्गिदिए । घडीले पनि ९ बजेर ३० मिनेट देखाईसकेको थियो ।…….. र यसरी म भुईमा सुकुल ओछ्याई ओछ्यान,डस्ना ,सिरक मिलाए र आडैमा टुकी बत्ति बालेर सम्झनाको चिठ्ठी पढ्न बसे ।

हासेर बिदा गर्छु भन्थ्यौ तिमी मलाई तर छुट्टिने बेला तिम्रो मुस्कानले पनि कतै डेरा सार्यो कि है कृष्ण ! कृष्ण म तिम्रो सम्झना आँसुको साथी,जुन आँसु तिमी र म बगर बगर हुदै रुदै हिद्द्थ्यौ , आज त्यै आँसुले मलाई तिम्रो सम्झना नगरी बस्न सकिन कृष्ण र मलाई याहाँ आरामै छ, आशा छ तिमी पनि आरामै होलाउ र आमालाई पनि । फेरी तिमी घरको पिडाहरूले गर्दा मलाई सम्झिने फुर्सद पनि पाएनौ होला है ।

म बुझ्छु तिमिलाई कृष्ण । अस्ति सन्ध्याले पनि भन्दै थियो तिमिलाई घरमा झन-झन गाह्रो भैराको छ रे ! म पनि आजकल धेरै रुन थालेको छु बिगतलाई सम्झेर……। कैले काई लाग्छ नवजात शिशुहरू नि म जति रुदैनन होला । अनि उनिहरूको रुवाई मेरो रुवाईमा के फरक छ र उनिहरू चिच्याएर रुन्छन म चुपचाप । लामो समय देखि तिमिसँग को खोज खबर पाउन खोजेको थिए तर सकिन त्यसैले यो पत्र कोरेको हुँ । तिम्रो पिडा घटेन होला है कृष्ण घरका सदस्यहरू को कारण फेरी घरमा अझै उस्तै न होला ।

जिवन केवल लुगा भैदिएको भए म चाहे अनुरूप बदल्दै लगाउथे तर हुन सकेन है के गर्नु हाम्रो कहानि आखिर उस्तै रहयो । तिमी सायद अझै नि दीदीले दिनु भाको त्यै पुरानै ज्याकेटले काम चलाउदै होलाउ है ! अनि आमाको औषधी खर्च कसरी धान्दै छौ ? दाई भाइजुको कच कच अझै रोकेको छैन होला घरमा है ? फेरी तिमी अस्ति गोकर्ण तिर हिड्दै गर्दा तिम्रो चप्पल चुदेको संध्याले देखेकी रैछिन अस्ति फोन गरेर मलाई भन्दै थिइन् , सुनेर नमिठो लाग्यो कृष्ण । एकदिन दाईले चप्पल किन्देको खुसी पनि सुनाएका थियौ तिमीले त्यो पनि मैले कैले भुल्न चाहिन र सकिन पनि ।

तिम्रो खुसिका दिनहरू त औलामा गनेर भ्याउछ होला कृष्ण जति दु:खले तन्नै भरिएका छन भकारी । कृष्ण म छिट्टै आउदै छु नेपाल अनि तिम्रो लागी भनेर एकजोर लुगा, ज्याकेट, जुत्ता अनि एउटा मोबाईल पनि किनेर राखेको छु । पल पल बिर्सन सकिन तिमिसँग बसेर झारेका आँसुहरु । म बुझ्छु पनि कि तिमी मलाई कल गर्न या चिठ्ठी पठाउन पैसा पनि छैन भनेर । त्यसैले कृष्ण अब तिमी पनि केही गर्नु पर्छ,केही बन्नु पर्छ । केही मिठो केही तितो यो शब्दहरूलाई केवल मुटु अनि मनमा गुम्सिएका भावना सम्झि मनै भित्र राख्नु ल । हामी सँगसँगैको साथ रहदाको दिनहरू कल्पना गर्दा एकदम रमाइलो महसूस हुन्छ, के गर्नु सम्झिन सिवाय अरु केही रहेन । तिम्रो निश्चल हेराई,मिठो बोलिलाई मैले मेरो कोसेली सम्झेर यो मनमा सजाई राखेको छु ।

मानिसको जिवनमा संयोग पनि नसोचेकोनै हुदो रहेछ है कृष्ण ? मनभरी सम्झना बोकी पिडाले भरियुक्ट चोटहरुले आज मलाई नि बिदेश आउन बाध्य बनायो ! म मनभरी सपना सजाउदै पिडासरी रमाउदै आफ्नो सपनाको बाटो लागे ! म त केवल एउटा अर्थहिन शरिर मात्र याहाँ छु, प्राण त मेरो त्यै गाउँ-पाखामै घुमेर डुल्दैछन,अनि तिमिसँग बिताएका दु:ख सुखका दिनहरु संग………आखिर जो यथार्थ हो त्यो बास्तबमै कठिन हुदोरहेछ, त्यहि कठिनाईसँग म लडिरहेको छु । म आउदैछु कृष्ण अब सुनौलो दिन शुरू गर्नु छ । यो जुनिमा तिमी जस्तो साथी पाएर धेरै खुसी छु । तिम्रो स्वच्छ मन,खुल्ला हृदय अनि भबिस्य प्रतिको चिन्तन र सदब्यवहारले मलाई तिमी प्रति पूर्ण रुपमा आत्मिएता बढाएको छ साथित्वको कृष्ण ।

म भगवानसँग कामना गर्छु जनम जनम तिम्रै साथी बन्न पाउ । म तिम्रो आदर्श र महानतालाई पुजा गर्छु र तिम्रो अनुकरनिय एवं अतुलनिय समर्पण भाव देखेर ज्यादै नत मस्तक पनि बनेको छु । कृष्ण लेख्दा लेख्दै मेरा आँसुले शब्द रोक्नै मानेन त्यसैले करैले भएनि शब्दलाई रोक्दैछु । तिमी आफ्नो ख्याल गर अनि आमाको पनि ल ! म नेपाल आएसि आमालाई राम्रो हस्पिटलमा लगेर उपचार गराउला नि है । तिम्रो आमा मेरो पनि त आमा हो । अनि तिमिलाई खर्च छैन भने संध्यासँग लिएर काम चलाउदै गर मैले भन्देको छु उसलाई र म नआउनजेल सम्मलाई एकजोर नयाँ चप्पल पनि किन्नु है । मेरो आँसुले तिमीलाई नै सम्झिरहेको छ कृष्ण तिमिलाई नै । मैले अरु लेख्न सकिन बाकी नेपाल आएर भेटेरै कुरा गरौला अहिले बिदा हुन्छु । तिमी हाँस्दा हाँस्ने यो मन तिमी रुदा रुन्छ……… उहि तिम्रो साथी सम्झना

क्रमश ……………….