बिपद् र छिमेक : लक्ष्मण ज्ञवाली (कविता )

कपन अनलाइन

काठमाडौं ,जेष्ठ २७ ।

जब बिपद् सुटुक्क आयो
उपल्लारे सानेले चालपायो
खैला बैलामच्चियो !

विपद् चानचुने थिएन
चौतर्फि गुहार लगायो
विपद् आयो ! विपद् आयो !

अंह ! कसैले सुनेन
आफ्नो बर्कत र औकातले
सामना गरेर देखायो
छिमेकी सेतेले मजाक उडायो !

ओंठ लेप्राउदै कुहिना मड्कायो
सम्झ्यो म त शहंशाह
तेस्ताझुसे विपद्

मलाई के वास्ता
परे त्यसैलाई परोस
भन्यो (बल्ल खायो ।)
घमण्ड र उन्मादले चुलिएको
मानवता हिन बैगुनी न हो !

आज
जब विपद् सूचना  दिएर आयो
ढोल बजाएर आयो
संसार घुमेर विपद्
आफ्नै सरहद भित्र आयो
अनिमात्र सेतेले चालपायो ।

मेरो जेट, मेरो रकेट, मेरो क्षेप्यास्त्र
मेरो अणु, मेरो परमाणु, मेरो बैभव
आलिसानभवन, टावर, कोठा चोटा
जमिनआसमान समुन्दर
कताजाउं कता लुकूँ
कहाँ छ मेरो शक्ति हँ ?

आफैलाई लोप्पाख्वायो
केबल लासै लासको खात
सबै आफ्नै आफ्ना

हाहा कस्तो आपद् ! कस्तो बिपद्!
त्राहीमाम ! त्राहीमाम !
अझै पनि चेतेको छैन उस्ले
छटपटाउने गर्छ, हिनहिनाउने गर्छ
संसार कैद गर्ने यो विपद्

कोरोना नामको बिषाणु
त्यै मोरो छिमेकी
उ पल्ला घरे सानेले पठाको रे
छिमेकी सेतेले तेसै भन्न थालेको छ
आफ्नै आँगन मशानघाट बन्दै गर्दा
अफबाहको अगुल्टो फालेको छ ।

सहकार्य :कपन बानेश्वर साहित्यिक साप्ताहिक