मतलवी : उमानाथ दाहाल (लघुकथा)

कपन अनलाइन

काठमाण्डौ ,भाद्र १०।

बाटोमा कविता सुक्क सुक्क गर्दै रोइरहेकीथिई । सामाजिक अभियन्ता दुर्गादत्तले देखेपछि सोधे, ‘के भयो नानी  ! किन रूँदैछ्यौ ?’

कविता अझै भक्कानिई । ‘खै त बोलेकी?मलाई भन त के भयो ?’

परबाट कसैले अभियन्तालाई नमस्कार भन्यो । उनले पुलुक्क हेरेर नमस्कार फर्काए तर उनको  ध्यान कवितामै थियो ।

हिक्कहिक्क गर्दै कविताले भनी ‘मलाई आमाबाबा दुवैले धेरै गाली गर्नु भयो  । घरबाट  जा भनेर घोक्र्याउनु भयो ।’ ऊ अझ सारो रून थाली ।

अभियन्ताले तुरून्त फोन लगाए र भने ‘हन, ए रवि ! कविता त बाटोमा रोएर बसेकी छ  त !’

रविबोलेन । फोनमा खस्याकखुसुक आवाज आयो । हुन सक्छ, ऊ श्रीमतीलाई फोन आएको बारे भन्दै थियो ।

जवाफ नआए पछि उनी कड्किए, ‘पहिले त मलाई खाँचो छ,  म पाल्छु भनेर सबैलाई साक्षी राखेर उठाएर ल्यायौ । अहिले आफ्नै सन्तान भएपछि यसरी अलपत्रपार्न पाइन्छ ?’

सहकार्य : कपन बानेश्वर साहित्यिक साप्ताहिक

तपाइँको प्रतिक्रिया ।